Zgłasza się do mnie wielu rodziców nastolatków, którzy właśnie zakomunikowali im: nie jestem chłopakiem lub nie jestem dziewczyną-nie traktuj mnie tak. Moim zadaniem jest przeprowadzić pracę diagnostyczną z tym młodym człowiekiem i ustalić, czy to zdanie świadczy faktycznie o zaburzeniu tożsamości płciowej, błędzie natury, czy jest raczej wyrazem trudnego dojrzewania, buntu lub choroby psychicznej. Po iluś spotkaniach z nastolatkiem, spotykam się ponownie z jego rodzicami, wręczam diagnozę, omawiam ją i widzę w ich oczach przerażenie i bezradność…

Dlatego, gdy kończę pracę z dzieckiem, zaczynam pracować ze wspierającymi ich w procesie tranzycji rodzicami, dziadkami, opiekunami, rodzeństwem. Podpowiadam lekarzy do dalszej diagnostyki, zajmujących się zjawiskiem transpłciowości. Dostarczam przetłumaczona na moje zlecenie, z pięciu języków europejskich,  artykuły naukowe dotyczące tego zaburzenia. Podpowiadam jak rozmawiać ze szkołą, z dalszymi członkami rodziny, jak chronić dziecko przed nieprzyjemnościami. Rozmawiam z zaniepokojonymi rodzicami o przyszłości i szczęściu ich latorośli. Staram się, o ile tylko czasu mi starcza, wspierać, rozwiewać ich wątpliwości, podtrzymywać kontakt z rodziną, by wszyscy mieli poczucie, że są zaopiekowani w tym trudnym czasie przemiany.